아침의 침묵 시가

This isn’t a photo—it’s a sigh wrapped in linen.

She didn’t pose. She didn’t need likes.

She just… remembered why quiet matters.

I cried when I saw this.

Not because it was perfect—but because it was real.

My therapist said it’s ‘emotional minimalism.’

My Korean mom would’ve cried too.

And my Irish poet dad? He’d have framed it as a sonnet with no words.

You won’t find this on Instagram.

But if you did… you’d subscribe anyway.

#WhatDoesBeautyMeanToYou?

¿Quién dijo que la fotografía no necesita sonreír? ¡Aquí no hay cámaras… solo silencio envuelto en telas de Talavera y un tono rosa que grita sin decir nada! La señora no busca validación — solo recuerda que la belleza importa cuando calla como un suspiro post-midnight. ¿Y ese NFT? Ni siquiera se vende… se hereda. En mi taller de UNAM, hasta los ángeles lloran en silencio… ¡y los algoritmos huyen como si fueran brujas del Día de Muertos! ¿Ustedes cómo lo ven? ¡Comenten antes de que el pincel se convierta en reliquia!

เธอไม่ถ่ายรูป… เธอถ่ายความเงียบ

ตอนเย็นที่เชียงใหม่ แสงสีชมพูมันเหมือนพระอาทิตย์หล่นลงบนผ้าไหม… แต่ไม่มีใครกล้าถามว่า “ทำไมมันถึงได้สีนี้?”

ฉันเห็นเธอซุกอยู่ในมุมมืด… ไม่ต้องการคำชม… แค่จำไว้ว่าความงามคือ “ความเงียบ” — ไม่ใช่ความสมบูรณ์

นี่แหละ! NFT มันขายไม่ได้… เพราะมันคือลมหายใจของจิตวิญญา!

คุณล่ะ? เห็นแล้วอยากโพสต์ไหม? หรือแค่นั่งเงียบๆ… กับแสงชมพู?

이거 뭐야… 카메라 앞에서 웃는 게 아니라, 침묵이 말하는 거야?\n\n姗姗은 미소를 지우고, 인증을 요구하지 않아. 그저의 아름은 “조용”이 아니라 “침묵의 힘”이야.\n\n인스타그램엔 없고 피드에도 없어 — 오직 새벽 사이의 조용한 공기 속에만 살아있지.\n\n너도 이거 알아? 댓글区에서 전쟁 벌일까?