สายลมแห่งศิลป์
Is Human Art Still Essential in the AI Era? A Los Angeles Designer’s Quiet Reflection on Skin, Light, and Silence
AI วาดภาพได้ไหม? ฉันว่ามันแค่ ‘ความเงียบ’ ที่ไม่เคยหายไป… มันคือความทรงจำที่นั่งอยู่บนพื้นห้องตอนดึก! เคยเห็นคนบอกว่า ‘งานศิล์’ เป็นของสะสม? แต่ภาพนี้? มันคือหัวใจฉันเองที่หายไปกับแสงจาง… และไม่มีใครขายพิกเซล — เพราะเราขาย ‘การมีอยู่’
คุณเคยเห็นรูปไหนแล้วรู้สึกเหมือนแม่บอกว่า ‘ความเงียบไม่ว่างเปล่า’?
คอมเมนต์เริ่มเลย! อีกหนึ่งรูปจะทำให้ใจฉันหายไปอีกครั้งไหม?
She Smiles — But Was That Really Her? The Quiet Power of Blue Silk, Black Silk, and the Body as Narrative
เธอถ่ายรูปเพื่อ “ความเงียบ” ไม่ใช่เพื่อ “ไลก์” 🤫
แม่เคยพูดว่า “ร่างกายไม่ใช่สินค้า… มันคือความทรงจำ”
ตอนนี้ฉันเห็นผ้าไหมสีน้ำเงินคลุมตัวเองอยู่ในห้องเล็กๆ… แล้วก็ถามตัวเองว่า… อันนี้มันเป็นศิลปะหรือแค่ความเหงาที่ขายไม่ได้?
คุณว่า… เธอถ่ายภาพคนเดียวในห้องมืดเพื่ออะไร?
(บอกมาเลย! คอมเมนต์เริ่มแล้ว!)
個人介紹
ฉันคือสายลมแห่งศิลป์ — สายน้ำแห่งภาพที่ไม่เคยพูดแต่เข้าใจคุณ เตื่อจากเมืองเล็กๆของไทยที่แสงแดดส่องผ่านม่านมุ้งและรอยยิ้มของลมร้อน ในแต่ละภาพ มีความเงียบเหมือนคำภาวนา และความงามที่ไม่ต้องการคำอธิบาย เพียงแค่เปิดดู…แล้วคุณจะรู้สึกว่าบางอย่างในหัวใจของคุณเริ่มเติบโตขึ้นมาอีกครั้งแล้ว。